Εξωπλασματική εγκεφαλίτιδα της σπονδυλικής στήλης

　　硬脊膜外脓肿绝大多数为继发性。其原发感染灶可为邻近或远隔部位之疮、疖肿或蜂窝织炎等化脓灶，或为各脏器感染，如肺脓肿、卵巢脓肿、腹膜炎等，也可为全身败血症的并发症。发病部位与解剖特点有密切关系。硬脊膜由脊椎骨骨膜和硬脊膜两层结构形成。硬脊膜外腔内充满富含脂肪的疏松结缔组织和静脉丛，硬脊膜前方此两层紧密相连，并与脊柱后纵韧带接触，实际上无腔隙存在。硬脊膜外组织主要在背侧方和外侧方，自颈以下间隙渐增大，胸4～8之间的腔隙达0.5～0.7cm，胸9～腰2以下腔隙渐变狭窄，故病变部位以脊髓的背侧、胸腰段最常见，极少发生在上胸段和颈段。本病的感染途径主要有：

　　1、血源性感染致病菌由附近或远隔感染灶经血液而至硬脊膜外腔。

　　2、感染直接蔓延从脊柱周围化脓性感染灶直接扩散而来，如脊柱化脓性骨髓炎、骶尾部瘘管感染等。

　　3、直接进入如与脊柱相连通的开放性外伤，腰椎穿刺或硬脊膜外阻滞造成感染。

　　4、隐源性感染途径不明。

　　常见的致病菌为金黄色葡萄球菌、白色葡萄球菌、链球菌、假单胞菌、伤寒杆菌等，也偶为真菌，如放线菌、芽生菌等。病菌侵入硬脊膜外间隙后，在富于脂肪和静脉丛组织的间隙内形成蜂窝织炎，有组织充血、渗出和大量白细胞浸润，进一步发展为脂肪组织坏死、硬脊膜充血、水肿，脓液逐渐增多而扩散，形成脓肿。脓肿主要位于硬脊膜囊的背侧和两侧，很少侵及腹侧。上下蔓延的范围可达数个节段，在个别情况下可累及椎管全长，甚至向颅内扩散。脓肿多为单发，少数病例有多个散在小脓腔与一个主要脓腔相沟通。脓肿的形式和动态改变与致病菌、机体和局部组织的免疫反应、硬脊膜外腔的解剖特点、血管和淋巴系统结构等因素有关。呼吸运动和血管搏动可使椎管内负压差增大，这对炎症通过血管或淋巴系统向硬脊膜外腔扩散具有“吸引”作用。而头和躯干的伸曲活动所引起的脊髓和硬脊膜的移动性，则为脓肿上下扩散创造有利条件。后期由于脓液逐渐吸收，结缔组织增生而最终形成肉芽组织。脓肿除直接机械性压迫脊髓外，还可引起血管的炎性血栓形成，使脊髓的血供发生障碍，最后引起脊髓软化，造成不可逆性损害。

　　硬脊膜外脓肿形成后，压迫脊髓，还可引起血管的炎性血栓形成，使脊髓的血供发生障碍，可能引起瘫痪。瘫痪是指随意动作的减退或消失，临床上将瘫痪分为功能性瘫痪和器质性瘫痪两类。

　　硬脊膜外脓肿大多数病例呈现急性进程，少数以炎性肉芽组织成为主要病理特点者，则可表现为亚急性或慢性进程。硬脊膜外脓肿的临床表现具体有以下方面：

　　1、急性硬脊膜外脓肿

　　急性硬脊膜外脓肿起病时有高热、寒战、全身倦怠、精神不振、头痛、血白细胞计数及中性粒细胞数增高全身感染征象，部分病例有脑膜刺激症。早期患者感染病变部背部明显疼痛，病变部位或附近棘突有压痛和叩痛，局部皮肤可有轻度水肿，棘突旁组织有压痛和叩痛由于病变部位神经根受炎症刺激而出现神经根痛，因病变部位不同而向胸、腹部放射，位于腰骶部脓肿可出现下肢疼痛，早期出现尿潴留等。随着病情的发展，可逐渐出现下肢乏力，麻木锥体束征。脊髓症状出现后常在一至数天内迅速出现横贯性损害，表现为肢体弛缓性瘫痪，感觉障碍合并明显的括约肌功能障碍。

　　2、亚急性硬膜外脓肿

　　亚急性硬膜外脓肿临床进程和急性相似，只是背痛较明显且时间较长，发病1～2周出现神经根痛疼痛，每因活动或腹压增加如排便、咳嗽、喷嚏而加重，进一步发展出现脊髓功能损害症状。

　　3kai chronikós stenósitos anémos kókkina

　　Chronikós stenósitos anémos kókkina.1.5～18Mounes anásteia, prodrómata katharós, opoítes times prokátima, opoítes times anásteia, meta tís epiplágidas epiplexíse, epiplexíse sindroma stenósise脊髓, eggrafiészetai spastikós parély, aisthíseis kai dysfункциa spoudón, megalýs tis diastolikís katharós, anásteia kai katharós. Megalýs tis stenósises脊髓 tis mésospondíliakis onkólithes diastései katharós.

　　Η πρόληψη της εξωτερικής σπύναξ πυώδους είναι η ελέγχου των πρωτογενών λοιμώξεων σε διάφορους τομείς, η αποφυγή της ανάπτυξης της εξωτερικής σπύναξ πυώδους. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας, η συνεργασία με τον γιατρό για την άσκηση, ο ασθενής πρέπει να διατηρήσει την τάξη της καθημερινής ζωής, να διατηρήσει την ευχάριστη διάθεση, να αντιμετωπίσει την ασθένεια σωστά, να κατακτήσει την αφοσίωση για την ασθένεια, αλλιώς είναι ευάλωτη στην επιδείνωση της κατάστασης. Ταυτόχρονα, η διατροφή πρέπει να είναι ήπια, να αποφεύγονται τα πικάντικα και θερμικά τρόφιμα.

　　Η εξωτερική σπύναξ πυώδης μπορεί να μεταφέρει λοίμωξη στον υποσπονδυλικό χώρο κατά τη διάρκεια της πункциολογικής έρευνας, οπότε δεν πρέπει να γίνεται αυθαίρετα αυτή η έρευνα, αν είναι απαραίτητο να γίνει, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί κατά τη διάρκεια της πункциολογικής έρευνας, να εισάγουμε την πιρήτρα και να αποσύρουμε παράλληλα για να δούμε αν υπάρχει πυώδης υγρός, όταν υπάρχει πυώδης υγρός, δεν πρέπει να συνεχίσουμε να εισάγουμε την πιρήτρα, για να αποφύγουμε την είσοδο της πιρήτρας στον υποσπονδυλικό χώρο. Οι κλινικές μεθόδους έρευνας της εξωτερικής σπύναξ πυώδους αποτελούνται από τις ακόλουθες πτυχές:

　　1、X射线平片

　　存在33％～65％ των ασθενών εμφανίζουν ανωμαλίες των σπονδύλων και των προσάρματάς τους στις ακτινογραφίες X, από τις οποίες70％ παρουσιάζεται σε περιπτώσεις χρόνιου εξωτερικής σπύναξ πυώδους10％ παρουσιάζεται σε περιπτώσεις επιδημίας της εξωτερικής σπύναξ πυώδους, επειδή η εμβόλη και τα προσάρματα είναι λοιμώξεις που προκαλούν καταστροφή οστού, υπερπλασία, ενώ η υποχώρηση των σπονδύλων και η λοίμωξη των παρασπονδύλων απαιτούν χρόνο.

　　2、σπύναξ ραδιενέργεια

　　Η θετική πιθανότητα της σπύναξ ραδιενέργειας είναι67％～100％.

　　3、σπύναξ ιώδης ραδιενέργεια

　　Η σπύναξ ιώδης ραδιενέργεια ήταν η κύρια μέθοδος διάγνωσης της εξωτερικής σπύναξ πυώδους, μπορεί να διευκρινίσει τη μοναδική και την περιοχή της νόσου, με βελτίωση της χειρουργικής επέμβασης.

　　4、CT και χειρουργική τομογραφία του σπύναξ

　　Η θετική πιθανότητα της ενισχυμένης τομογραφίας μπορεί να φτάσει100％， η χειρουργική τομογραφία του σπύναξ μπορεί επίσης να επιτευχθεί90％， αλλά να δείξει την περιοχή της εμβόλης με δυσκολία.

　　5、MRI

　　Η μαγνητική τομογραφία (MRI) είναι η πιο αξιόπιστη και ακριβής μέθοδος διάγνωσης της εξωτερικής σπύναξ πυώδους, μπορεί να εμφανίσει την εμβολή της σπύναξ οστών (T1Χαμηλή σήμανση), T2Υψηλή σήμανση), διάστημα σπονδύλων και λεία οργανική ουσία λοίμωξη (T2Αύξηση της σήμανσης (π.χ., πίεση του σπύναξ και μετατόπιση του σπύναξ, πυώδης φλεγμονή (T1Για το εύρος του χαμηλού ή ίσου σημείου (π.χ., MRI και CT δεν μπορούν να διευκρινίσουν τη διάγνωση, πρέπει να χρησιμοποιηθεί η σπύναξ ιώδης ραδιενέργεια για τη διαγνωστική τομογραφία.

　　Η διατροφή των ασθενών με εξωτερική σπύναξ πυώδους πρέπει να προσέχει να καταναλώνει ήπια και πλούσια σε θρεπτικά συστατικά τροφή, να προσέχει τη ισορροπία της διατροφής. Καταναλώστε περισσότερους φρέσκους λαχανικά και φρούτα και τροφές που μπορούν να αυξήσουν την ανοσία, για να αυξήσουν την ικανότητα της οργάνου να αντιμετωπίσει την ασθένεια, και ταυτόχρονα να αποφεύγουν τα πικάντικα και ερεθιστικά τρόφιμα.

　　Η εξωτερική σπύναξ πυώδης φλεγμονή πρέπει να θεραπευτεί ως νευροχειρουργική επείγουσα, πρέπει να γίνει επείγουσα χειρουργική αποκατάσταση της πίεσης και απομάκρυνση του πυώδους υγρού πριν από την ακατάπαυστη βλάβη του σπύναξ. Η κλινική πρακτική δείχνει ότι η διάρκεια της παράλυσης στο2h είναι ικανοποιητική, >36h έχει κακή απόδοση, ενώ η πλήρης παράλυση48h στη χειρουργική επέμβαση μπορεί να σώσει τη ζωή του ασθενούς. Επομένως, η μείωση του χρόνου από την παράλυση μέχρι τη χειρουργική επέμβαση είναι κρίσιμη για την αύξηση της αποτελεσματικότητας της νόσου. Η αφαίρεση της οσφυϊκής σπονδυλικής πλάκας πρέπει να είναι επαρκής και πλήρης, να αφαιρεθεί ο πυώδης υγρός και η γαλακτώδης οργανική ουσία, ειδικά η ινογενής γαλακτώδης ουσία που συχνά περιβάλλει και πιέζει τον σπύναξ μέσω της εξωτερικής σπύναξ, πρέπει να αφαιρεθεί όσο το δυνατόν καθαρά, ώστε η εξωτερική σπύναξ να ανακτήσει τη φυσική της συχνότητα παλμών, ώστε να επιτευχθεί η πλήρης μείωση της πίεσης και η αποφυγή της διάδοσης της λοίμωξης. Ο πυώδης υγρός πρέπει να γίνει βιοψία βακτηρίων, να γίνει κουλτούρα αέριων βακτηρίων, αναγκαστικών βακτηρίων, μυκοβακτηρίων και μυκήτων. Η διαχείριση της χειρουργικής πληγής έχει τρεις μορφές:

　　1συμπεριλαμβανομένων των ραφών που δεν ράβονται, να γεμίσουν με βαμβακερά κουτάλια.

　　2συμπεριλαμβανομένων των τμηματικών ραφών που αφήνονται για την τοποθέτηση οδηγών.

　　3συμπεριλαμβανομένων των πλήρων ραφών για να ελπίζουμε να επιτευχθεί η μιας φάσης επούλωση. Εκτός από τα νήματα ραφής της επιδερμίδας που χρησιμοποιούνται από το ελαστικό νήμα, τα ενδοδερμικά νήματα πρέπει να χρησιμοποιούνται από το εντέρο. Για τους καθαρούς χειρουργικούς τραύματα που δεν έχουν υποστεί σοβαρή μόλυνση, μπορεί να χρησιμοποιηθεί η φυσιολογική νάτριο χλωρίδα που περιέχει γραμμύτητα για να πλύνετε το τραύμα και να ράψετε το τραύμα μιας φάσης για να μειώσει την πορεία της νόσου; Αν το στρώμα των μυών του τραύματος έχει ήδη πυώδη υγρά ή το τραύμα έχει μολυνθεί κατά τη διάρκεια της επέμβασης, δεν πρέπει να ράψετε το τραύμα ή να ράψετε μέρος του τραύματος. Ορισμένοι προτείνουν την τοποθέτηση καναλιού εκτός της σκληροδέρμης, για την πλύση και την ένεση αντιβιοτικών μετά την επέμβαση, και τη διατήρηση του καναλιού5～7ημέρες. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, πρέπει να χρησιμοποιηθούν ισχυρά και ευρύ φάσματος αντιβιοτικά πριν και μετά την επέμβαση, και να προσαρμοστούν ανάλογα με τα αποτελέσματα της βακτηριακής καλλιέργειας και της ευαισθησία στα αντιβιοτικά. Αν τα αποτελέσματα της καλλιέργειας είναι αρνητικά, να επιλέξετε αντιβιοτικά με βάση τα αποτελέσματα της γράμμυτης χρωματογραφίας των βακτηρίων. Αν δεν υπάρχει συνοδευτική μυελοοστική μυελοίτιδα, να δοθεί ενδοφλέβια αντιβιοτικά μετά την επέμβαση3～4εκ των προτέρων να δώσετε6～8εκ των προτέρων να συνεχίσετε να παίρνετε αντιβιοτικά για πολλές εβδομάδες μετά την διακοπή της ενδοφλέβιας χορήγησης. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κατάλληλα φαρμακευτικά σκευάσματα για τη νευρογενή ενίσχυση, για να προωθήσετε την ανάκτηση της νευρικής λειτουργίας. Ταυτόχρονα, προσαρμόστε την υγρασία και τα ηλεκτρολύτα, ενισχύστε την διατροφή, προλαμβάνετε τις φλεγμονές από πιεσμένη περιοχή και τις επιπλοκές.

　　Πρόσφατα, κάποιοι προτάθηκαν να χρησιμοποιήσουν την υπεραιωτική θεραπεία και να αποκτήσουν ικανοποιητικά αποτελέσματα, η θεωρητική βάση είναι η δημιουργία δυσμενών συνθηκών για την αλληλεπίδραση των αερόφιλων βακτηρίων, ευνοώντας τη βελτίωση των συμπτωμάτων της δηλητηρίασης. Η αποτελεσματικότητα της θεραπείας της νόσου έχει άμεση σχέση με την ταχύτητα της πορείας της νόσου, την κλινική κατάσταση του ασθενούς, την τοξικότητα των βακτηρίων, το βαθμό πίεσης του σπονδύλου και ιδιαίτερα με την ημερομηνία της επέμβασης. Γενικά, οι ασθενείς που χειρουργούνται πριν από την πλήρη παράλυση μπορούν να ανακτήσουν πλήρως την παράλυση. Αν εμφανιστεί πλήρης παράλυση3～5Εάν είναι πάνω από ένα ημέρα, η ανάκτηση της λειτουργίας του σπονδύλου μετά την επέμβαση είναι δύσκολη. Οι κύριοι λόγοι θανάτου είναι η μη ελεγχόμενη λοίμωξη, ο θάνατος από σепσι ή ο θάνατος από επιπλοκές, ειδικά η λοίμωξη των ουροφόρων οδών και η φλεγμονή από πιεσμένη περιοχή.