تمزق حاجز المهبل

　　يحدث تمزق حاجز المهبل غالبًا بسبب معالجة عملية الولادة بشكل غير صحيح، أو بسبب إصابة متفرقة. في مراقبة عملية الولادة، تقدير حجم الطفل ووضعه ووضع القدمين، وكذلك منع الولادة المبكرة، مهم جدًا. يجب على النساء اللواتي يملكن وضعًا خلفيًا ومعيقة في الخروج إجراء تحسينات باستخدام ملاقط الولادة، وفي الحالات الضرورية يمكن إجراء قطع دوقية، مع الحفاظ على حاجز المهبل. يوفر القطع الوسطي للجسم ميزة في أيدي من يقوم بذلك بشكل متمرس، ولكن إذا لم يكن التكنيك متقنًا أو لم يتم حماية المهبل بشكل صحيح، فإن شقوق القطع الوسطي قد تستمر في التمزق للخلف، مما يؤدي إلى تمزق الثالثي، وهو ما يجب أن يتم الانتباه إليه.

　　أكثر مضاعفات تمزق حاجز المهبل شيوعًا هي التهاب الجلد في منطقة المهبل والخلفية السفلية والقرحة الضغطية (قرحة الضغط). بسبب استفزاز البراز، تكون منطقة المهبل في حالة رطوبة ومستويات التمثيل الغذائي، مما يؤدي إلى التهاب الجلد والتهابات، ويمكن أن تصل الإصابات إلى الطبقة العضلية أو تنتقل إلى الفخذين، والكيس الصغير، والشفتين، والفخذين، مما يؤدي إلى التلوث البولي والفيبروس. المضاعفات لا تزيد من معاناة المريضة فقط، بل تعطي أيضًا صعوبة في العناية بالمرضى.

　　يمكن تقسيم تمزق حاجز المهبل إلى ثلاث درجات، وهي كالتالي:
　　1التمزق الأول لحاجز المهبل: تمزق الجلد والمخاط في منطقة المهبل، بما في ذلك تمزق المخاط في المنطقة الفرجية.
　　2التمزق الثاني لحاجز المهبل: تمزق الجلد والمخاط والموسكولوس في منطقة المهبل، ولكن العضلة العصبية الشرجية تكون سليمة.
　　3التمزق الثالث لحاجز المهبل: يحدث أثناء الولادة الثانية، عند وصول الرأس إلى القمة، قد يشعر المرأة بتمزق في منطقة المهبل. يتم اكتشاف التمزق الثالثي فور الولادة وسحب الشقوق. اعتمادًا على شدة التمزق، قد تكون الأعراض خفيفة أو شديدة، مثل تمزق جزئي للعضلة العصبية، حيث لا يمكن السيطرة على البراز عند تكونه رقيقًا، ويتعين على المريضة في هذه الحالة محاولة جعل البراز جافًا. يعتمد التحكم في البراز بشكل رئيسي على العضلة العصبية الشرجية، حيث لا تتسرب البراز بشكل مفاجئ عند زيادة الضغط البطني، ولكن رد الفعل التحكمي الذاتي في البراز لا يعتمد فقط على العضلة العصبية، بل أيضًا على العضلة العصبية المستقيمة. في الحالات الشديدة، حتى البراز الجاف لا يمكن التحكم فيه، وغالبًا ما تتسخ المنطقة التناسلية بالبراز.
　

　　برای جلوگیری از عوامل بیماری‌زا، اقدامات پیشگیری باید انجام شود که می‌تواند میزان بیماری‌ها را به طور قابل توجهی کاهش دهد. اقدامات پیشگیری به شرح زیر است:
　　1، برنامه‌ریزی خانواده را انجام دهید. بارداری‌های مکرر و زایمان‌های مکرر به طور غیرقابل اجتناب باعث ضعف و ترکیدگی عضلات کف لگن می‌شود.
　　2، ترمیم ترکیدگی واژن پس از زایمان، برای جلوگیری از عفونت و تأثیر بر بهبود زخم‌ها انجام می‌شود.
　　3، در اولین بارداری، واژن تنگ است و سر باردار برای مدت طولانی در واژن باقی می‌ماند، برای جلوگیری از ترکیدگی بافت‌های زیرین و مرگ بافت‌ها، باید عمل برش واژن انجام شود.
　　4، تمرینات بدنی در دوره پس از زایمان، معمولاً از روز دوم پس از زایمان می‌توان شروع به فعالیت کرد تا جریان خون در کف لگن بهبود یابد، تنش عضلات محلی بهبود یابد، سلامتی کلی بدن تقویت شود و از فعالیت‌های فیزیکی سنگین یا سرفه‌های مکرر جلوگیری شود.

　　در معاینه ترکیدگی واژن، می‌توان مشاهده کرد که قسمت واژن محو شده و انتهای واژن و رکتوم به هم متصل شده‌اند، پوست پشت مقعد به صورت رادیال چین‌خورده شده و انتهای عضلات محدودکننده در دو طرف مقعد به صورت چاله کوچکی تبدیل شده‌اند. در معاینه مقعد، از بیمار خواسته می‌شود که به داخل کوچک شود تا می‌توان از عملکرد محدودکننده عضلات آزمایش کرد. اگر رکتوم نیز دچار ترکیدگی شده باشد، غشای مخاطی رکتوم قرمز شده و به بیرون برگشته است.

　　علاوه بر درمان‌های معمول西医، رژیم غذایی نیز باید به برخی از جنبه‌ها توجه کند. بیمار باید غذاهای فیبری زیادی مصرف کند و آب زیاد بنوشد تا از یبوست جلوگیری کند. نباید زیاد تقویت‌کننده بخورید و غذاهای تند و گرم مصرف نکنید تا از وخیم‌تر شدن بیماری جلوگیری شود.

　　ترکیدگی واژن پس از زایمان، که می‌توان آن را روش ترمیم ترکیدگی واژن جدید درجه ۳ نیز نامید. زمان ترمیم باید پس از تولد جنین و با اجازه عمومی بیمار، بلافاصله انجام شود.
　　درمان پس از عمل برای ترکیدگی‌های زایمانی مشابه ترکیدگی‌های قدیمی است. ترکیدگی قدیمی، به معنای بهبود ناکافی زخم‌های ترکیدگی زایمانی یا ترکیدگی واژن پس از زایمان که تشخیص داده نشده است، به ترکیدگی قدیمی (درجه ۳) تبدیل می‌شود. زمان ترمیم باید پس از زایمان باشد6بعد از ماه.