Σήψη της κοιλιάς

　　Η εμφάνιση της σήψης της κοιλιάς είναι συχνά λόγω της οξείας λοιμώξεως των οργάνων της κοιλιάς, όπως η οξεία αμυγδαλοπάθεια, η οξεία χολόλιθος, η λοιμώδης εμβολή των γυναικείων αναπαραγωγικών οργάνων ή η λοιμώδης μετά την γέννηση, η στενική εντεροκυστηροπάθεια, η θρομβοπενία της μεσεντέρας που προκαλεί τη νεκρωτική εντεροπάθεια, η οξεία αιμορραγική νεκρωτική παγκρεατίτιδα που προκαλεί τη χημική σήψη της κοιλιάς και τη μετέπειτα λοιμώξη, κ.λπ., από τις οποίες η οξεία αμυγδαλοπάθεια είναι πιο συχνή, αντιπροσωπεύοντας περίπου40％. Οι κοινές αιτίες είναι οι εξής:

　　1、οξεία ρωγμή
　　Η εκδήλωση της οξείας ρωγμής σε κεντρικά όργανα που υπάρχουν ήδη βλάβες, όπως η ελκώδης έλκος του γαστρεντερικού συστήματος, η αμυγδαλοπάθεια, η χολόλιθος, η πυρετική, η αιμορραγική νεκρωτική εντεροπάθεια, η αμυβιακή εντεροπάθεια, η ελκώδης κολίτιδα, η κοιλιακή παχυσαρκία και η νεκρωτική ρωγμή του γαστρεντερικού συστήματος από τον καρκίνο.

　　2、υποδομική ρωγμή
　　Η αθροιστική ή διασπαστική βλάβη στο στομάχι μπορεί να προκαλέσει ρωγμές στο γαστρεντερικό σύστημα, τον χοληδόχο δακτύλο και την ουροδόχο κύστη. Η εξωρροή του γαστρικού υγρού, του χολικού ή του ούρων είναι χημική διέγερση του περιτονείου, η οποία μπορεί να προκαλέσει μετέπειτα λοιμώξεις; Η εξωρροή των κοπράνων μολύνει την κοιλιά, προκαλώντας σοβαρή πυομελανόλη.

　　3、χειρουργική μόλυνση
　　Ο συνήθως προκαλείται από αμέλεια κατά τη διάρκεια της επέμβασης, επεκτείνωντας τις υπάρχουσες λοιμώξεις στην κοιλιά, ή βλάβες στο έντερο, τον χοληδόχο δακτύλο, τον πанкρεάτη ή την ουροδόχο κύστη, με εξωρροή των περιεχομένων τους, ή την εκδήλωση σήψης του εντέρου, της φυσαλίδας της συνδέσμου, της χολόπαρκης ή της χολοπαγκρεατικής ρωγμής κατά τη διάρκεια της χολοκυστεκτομήτας, επειδή υπήρξε βλάβη στον εξωκολεόδοχο δακτύλο του ήπατος.

　　Οι επιπλοκές της σεκυδωτικής πυοπεριτονίτιδας μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ανάλογα με το χρονικό τους διάστημα. Οι συγκεκριμένες επιπλοκές είναι οι εξής;
　　1Πρωτογενείς επιπλοκές; Ανεπαρκής θυρεοειδής, σοκ, διάχυτη εσωτερική αιμορραγία (DIC), μπλοκαριστική ενδοσκοπική μπλοκαδής, οξεία νεφρική ανεπάρκεια, σύνδρομο σοβαρού αναπνευστικού σοκ, αναπνευστική ανεπάρκεια, σοβαρή μολυσματική νόσος.
　　2Επείγουσες επιπλοκές; Η δημιουργία αμυγδαλών εντός της κοιλίας (περιτονηλίτιδα του οστικού πυελού, κοιλιακή κοιλότητα κάτω από τον διαχωρισμό, μεταξύ των ενδοσκοπικών κοιλιών κ.λπ.).

　　Η κλινική εκφράση της σекυδωτικής πυοπεριτονίτιδας είναι πολύπλοκη, τα συχνά συμπτώματα περιλαμβάνουν τα εξής.

　　1Κολίτιδα και δυσφορία:;Είναι το πιο σημαντικό και πιο συχνό σύμπτωμα. Μπορεί να εμφανιστεί σοβαρή περιορισμένη ή εξαπλωμένη κολίτιδα, η τοποθεσία της κολίτιδας εξαρτάται από την αιτία και την πορεία της πρωτοπαθούς νόσου, η φλεγμονή είναι περιορισμένη ή εξαπλωμένη και η αντίδραση του ασθενούς σχετίζεται. Η κολίτιδα είναι συνήθως αιφνίδια και συνεχής, η κολίτιδα μπορεί να αυξηθεί κατά τη διάρκεια της βαθιάς αναπνοής, της κωλοκινήσης, της στροφής της θέσης του σώματος, οι ασθενείς προτιμούν να είναι σε θέση στρογγυλής στροφής, να αποφεύγουν τη κίνηση.

　　2Ναυτία και εμετός:;Είναι το πρώτο συμπτώμα που εμφανίζεται. Επειδή η περιτονίτιδα ερεθίζει, προκαλεί αντανακλαστική ναυτία και εμετό, τα περιεχόμενα του εμετού είναι συνήθως το περιεχόμενο του στομάχου, η διάρκεια μπορεί να διαφέρει, όταν αναπτύσσεται η μυϊκή μπλοκαριστική ενδοσκοπική μπλοκαδής, τα περιεχόμενα του εμετού συχνά περιέχουν χλωμό ή καφέ σκαθάρι, και συνοδεύονται από κακή οσμή.

　　3Θερμοκρασία και παλμός:;Στην αρχή της οξείας περιτονίτιδας, ο ασθενής συχνά έχει φαινόμενα εξάντλησης, η θερμοκρασία μπορεί να είναι φυσιολογική ή χαμηλότερη, και στη συνέχεια να αυξηθεί. Η αύξηση της θερμοκρασίας συχνά συνοδεύεται από ταχύτερη αναπνοή και παλμό, και μπορεί να συνοδεύεται από κρύους, ταυτόχρονα είναι συχνά σημάδια σοβαρής μολυσματικής νόσου. Η θερμοκρασία του ηλικιωμένου και αδύναμου ασθενούς μπορεί να μην αυξηθεί, η παλμή μπορεί να γίνει ταχύτερη, και αν η παλμή γίνει ταχύτερη, η θερμοκρασία μπορεί να μειωθεί, το οποίο είναι ένα σημάδι επιδείνωσης της νόσου.

　　4Άλλα:;Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης της οξείας περιτονίτιδας, μπορεί να εμφανιστούν συμπτώματα όπως η απώλεια όρεξης, η δυσκοιλιότητα κ.λπ. Με την εξέλιξη της νόσου, μπορεί να εμφανιστούν συμπτώματα υποξυδρίας όπως η αυξημένη εφίδρωση, η ξηροστομία, η συσκόπηση των ματιών, η ξηρή επιδερμίδα, η μειωμένη ποσότητα ούρων κ.λπ. Η λεπτή και ταχεία αναπνοή πολλές φορές υποδηλώνει ότι η διασταυρούσα μυοπάθεια έχει ερεθιστεί και η κίνηση της μυοπάθειας περιορίζεται, ταυτόχρονα μπορεί να συνοδεύεται από τροβιές και πόνο στην πλάτη. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης της οξείας περιτονίτιδας, μπορεί να εμφανιστούν άλλες κλινικές εκφράσεις που σχετίζονται με την αιτία.

　　Η πλειοψηφία της πυοπεριτονίτιδας είναι σекυδωτική, επομένως αν η πρωτοπαθής αιτία της περιτονίτιδας μπορεί να αντιμετωπιστεί σωστά και έγκαιρα, μπορεί να μειωθεί στο ελάχιστο δυνατόν επίπεδο οι περιπτώσεις της σекυδωτικής πυοπεριτονίτιδας. Για παράδειγμα, η αφαίρεση της περιοχής της αρχικής νόσου στην αρχή της οξείας αμυγδαλίτιδας ή της οξείας χολίτιδας, η έγκαιρη αφαίρεση της ενδοσκοπικής μπλοκαδής, η έγκαιρη επισκευή της διάρρηξης του γαστρεντερικού σωλήνα, μπορούν να μειώσουν σημαντικά την πιθανότητα ανάπτυξης περιτονίτιδας. Κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης του γαστρεντερικού σωλήνα, πρέπει να αποφεύγεται η εξωτερική διαρροή του περιεχομένου και να αποφεύγεται η διαρροή της επαφής του γαστρεντερικού, για να μειωθεί στο μέγιστο δυνατόν ή να αποφευχθεί η ανάπτυξη περιτονίτιδας μετά την επέμβαση.

　　Η διάγνωση της σекυδωτικής πυοπεριτονίτιδας εξαρτάται όχι μόνο από τις κλινικές εκφράσεις και τις σημεία, αλλά και από τις εργαστηριακές εξετάσεις και τις βοηθητικές εξετάσεις που είναι απαραίτητες. Οι κύριες μεθόδους εξέτασης που χρησιμοποιούνται κλινικά είναι οι εξής:

　　1、White blood cells
　　The total count and neutrophils are significantly increased, and in severe infections, neutrophils contain toxic granules and nuclear left shift; urine is often concentrated, resulting in increased specific gravity, and sometimes urinary ketones are positive. Abnormalities may include protein and casts.

　　2、Abdominal puncture or posterior fornix puncture
　　It is still widely recognized as one of the most valuable diagnostic methods for peritonitis, as it can understand the appearance and smell of ascites, and perform cell counting. Smear and bacterial culture, and necessary determination of amylase content, are of great help to diagnosis.

　　3、Abdominal X-ray examination
　　Check for free gas, focusing on the subdiaphragmatic lucid area, or observe the shape of the intestinal loops and the liquid level. If free subdiaphragmatic gas or extraintestinal gas accumulation is found, it often suggests gastrointestinal perforation.

　　4、B-ultrasound examination
　　An abdominal abscess is displayed as a hypoechoic area on the B-ultrasound, and puncture and fluid aspiration can be performed through the localization and guidance of B-ultrasound. When suffering from acute peritonitis, due to intestinal distension, it affects the ultrasound display, so the diagnostic value of abdominal interintestinal abscess is not great.

　　5、Digital rectal examination or pelvic examination
　　Digital rectal examination or pelvic examination can find that the rectum, uterus, or bladder depression is significantly tender, and sometimes swelling, hard nodules, or fluctuation can be felt, indicating inflammation or abscess accumulation.

　　6、Laparoscopic examination
　　For patients with atypical clinical symptoms and unclear diagnosis of peritonitis, laparoscopic examination can be used to assist in diagnosis. Laparoscopic examination should not be used for patients with emergency surgical exploration indications.

　　Patients with secondary purulent peritonitis should be strictly NPO after surgery. The timing of eating and the choice of food depend on the type of surgery. Generally, eating can be resumed after the intestinal peristalsis (or flatus) has recovered and with the consent of the physician. It is recommended to start with some plain water, and if there is no choking or other discomfort, some fluid and light food can be eaten. Subsequently, a small and frequent meal approach can be adopted to intake nutrition. 

　　The treatment of secondary purulent peritonitis includes non-surgical treatment and surgical treatment. Non-surgical treatment should be carried out under strict observation and preparation for surgery; the surgical method for acute peritonitis is based on the principles of treatment and basic steps. The specific treatment methods are as follows:

　　First, non-surgical treatment
　　1、NPO (nothing by mouth): It can reduce gastrointestinal contents and secretions, thereby reducing the amount of intestinal contents entering the peritoneal cavity, which helps control infection.
　　2、Gastrointestinal decompression: It can reduce gastrointestinal distension, improve blood supply to the gastrointestinal wall, reduce the amount of gastrointestinal fluid leaking into the peritoneal cavity through the gastrointestinal orifice, and promote the recovery of gastrointestinal motility.
　　3、Fluid replacement: Acute diffuse peritonitis patients may have a large amount of fluid in the peritoneal cavity, around the peritoneal cavity, in the viscera, and in the gastrointestinal tract.24within h can reach4Above 000ml. Clinically, the need for fluid in patients is often underestimated, and it is necessary to correct dehydration and acid-base imbalance through intravenous infusion and blood transfusion; for severe or advanced patients, more plasma and whole blood should be administered to supplement hypoproteinemia and anemia caused by the large amount of plasma exuding from the peritoneal cavity.30ml), μειωση της καρδιακής ρυθμού, η πνευματική κατάσταση γίνεται πιο σταθερή.
　　4、Αντιβιοτική θεραπεία: Η επιλογή αντιβιοτικών δεν μπορεί να αποφευχθεί χωρίς την εκτίμηση του τύπου της παθογόνου μικροοργανισμού. Για τους υποψιαστούς ασθενείς με ενδοσυμβατική λοίμωξη, πρέπει να γίνει αμέσως παρακέντηση του απευθείας στομαχίου ή πλύση, να αποσυρθούν τα υγρά του απευθείας στομαχίου για εξέταση Gram, για να προσδιοριστεί προσωρινά αν υπάρχει παθογόνος μικροοργανισμός και ο τύπος του. Αυτό είναι πιο σημαντικό να γίνει η καλλιέργεια του υγρού του απευθείας στομαχίου για οξυγονόφιλα και αερόφιλα βακτήρια και να προσδιοριστεί η ευαισθησία τους στα αντιβιοτικά.
　　5、Συνδυαστική χρήση αντιβιοτικών: Μπορεί να επιτευχθεί συνεργιστική δράση, μπορεί να ελεγχθεί πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά η πυώδης φλεγμονή. Η συνδυαστική χρήση αντιβιοτικών όπως η αμινογλυκοσίδη με την πενικιλίνη ή με την κεφαλοσπορίνη για τη θεραπεία της ενδοσυμβατικής λοίμωξης χρησιμοποιείται ευρέως. Η διάρκεια της θεραπείας αντιβιοτικών για ασθενείς με πυώδη φλεγμονή πρέπει να είναι μεγάλη, συνήθως μετά τη μείωση της θερμοκρασίας, την βελτίωση των κλινικών συμπτωμάτων και τον έλεγχο της τοπικής αλλοιωμένης περιοχής1～2Αναστέλλεται η φαρμακευτική αγωγή μετά την εβδομάδα.

　　Δεύτερο, χειρουργική θεραπεία
　　1、Αφαίρεση της πηγής της μόλυνσης, έλεγχος της μόλυνσης: Η απλή ραφή αποκατάστασης χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση των περιπτώσεων όπου δεν απαιτείται απομάκρυνση της πηγής της λοίμωξης για τον έλεγχο της λοίμωξης και την αφαίρεση της μόλυνσης, όπως η χειρουργική διάτρηση από την ενδοσκόπηση και η έντονη γαστρεντερική διάτρηση ή ορισμένες διάτρηση της δωδεκαδάκτυλου και της ουροδόχου κύστης, μπορεί να γίνει απλή ραφή αποκατάστασης χωρίς να απαιτείται απομάκρυνση της αλλοιωμένης περιοχής; Για τις λοιμώξεις όπως η πυώδης απόγοντη του οστέους, η διάτρηση της κύστης και η νεκρωτική διάτρηση του εντέρου, η χειρουργική απομάκρυνση είναι το βασικό δείγμα της θεραπείας.
　　2、Μείωση της μόλυνσης του απευθείας στομαχίου: Χειρουργική απολύμανση του απευθείας στομαχίου: Η στόχος της χειρουργικής απολύμανσης είναι να αφαιρέσει τα μόλυνση που ευνοούν τη ανάπτυξη βακτηρίων, με αποτέλεσμα να μειώσει τις υπολειπόμενες λοιμώξεις και να αποτρέψει την ανάπτυξη πυώδους φλεγμονής; Κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης, η απορρόφηση του απευθείας στομαχίου μπορεί να βελτιώσει την πρόγνωση της πυώδους φλεγμονής.
　　3、Αποτελεσματική αντιμετώπιση των υπολειπόμενων λοιμώξεων και πρόληψη της ανάπτυξης ενδοαποδωμάτων πυώδους φλεγμονής: Απορρόφηση μετά τη χειρουργική επέμβαση: Η λειτουργία της απορρόφησης μετά τη χειρουργική επέμβαση είναι να συνεχίσει να καθαρίζει τις υπολειπόμενες λοιμώξεις, να μειώνει περαιτέρω τον αριθμό των βακτηρίων στο απευθείας στομάχι και να αποτρέπει την απορρόφηση τοξινών. Υπάρχουν πολλές μεθόδους, η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη μέθοδος είναι να τοποθετηθεί ένα ρυαλοποιημένο δοχείο στο κάτω μέρος του σώματος, σε κάθε πλευρά του οσφυού να τοποθετηθεί ένα δοχείο εκροής, το υγρό πλύσης χρησιμοποιείται συχνά φυσιολογικό νερό, γαλακτικό-ραβδίτη και διάλυμα dialysis κ.λπ.; Χειρουργική αποχύτευση: Σημαντικό είναι να διατηρείται το δοχείο αποχύτευσης ανοιχτό, να αποφεύγεται η ανάστροφη λοίμωξη και ο κίνδυνος μεγάλου αιμορραγικού ρυθμού που προκαλείται από μακροχρόνια πίεση.