Λεμφαδενίτιδα του παχέος εντέρου από το τύφο

　　Η λεμφαδενίτιδα του παχέος εντέρου από το τύφο προκαλείται από τη λεμφόκοκκιώδη λοίμωξη. Η νόσος είναι πιο συχνή στους παιδιά και τους εφήβους, και μπορεί να είναι πρωτογενής ή δευτερογενής. Η πρωτογενής είναι συχνά λόγω της κατανάλωσης γάλακτος ή γαλακτοκομικών προϊόντων που έχουν μολυνθεί από το βακτήριο του τύφου; Η δευτερογενής είναι πιο συχνή από την πρωτογενή και συχνά προκαλείται από ανοιχτή πνευμονία ή εντεροπάθεια.

　　Η λεμφαδενίτιδα του παχέος εντέρου από το τύφο αντιμετωπίζεται ενεργά και η πρόγνωση είναι καλή. Η κηρώδη δυστροφία των λεμφαδενών μπορεί να απορροφηθεί σταδιακά και να καρστενιστεί, αυτοθεραπεύοντας. Οι χρόνιες τοξικές συμπτώματα μπορεί να υπάρχουν για πολύ καιρό πριν εξαφανιστούν. Η κηρώδης πνιγμένη πυκνότητα των λεμφαδενών μπορεί να διαρρεύσει και να σχηματίσει σήψεις στην κοιλιά ή εκτός της κοιλιάς, δημιουργώντας φυόρκες που δεν γίνονται θεραπευόμενοι για μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτές οι περιπτώσεις ονομάζονται λεμφαδενίτιδα του παχέος εντέρου, είναι σπάνιες σήμερα.

　　Πασχόνοι με λεμφαδενίτιδα του παχέος εντέρου από το λεμφόκοκκιό από το τύφο έχουν συνεχή υποθερμία και εξάντληση. Οκτώρες ή το κάτω δεξί τμήμα της κοιλιάς έχουν συνεχή μυαλγία που συχνά επιδεινώνεται επεισοδιακά, μπορεί να εκφραστεί και ως οξύς κα腹痛, παρόμοιο με το κολικό, συνοδευόμενο από ναυτία και έμετο, μπορεί να υπάρχει διάρροια ή δυσκοιλιότητα. Εξέταση σώματος: Στο περιβάλλον του ομφαλού ή το επάνω αριστερό τμήμα της κοιλιάς και το κάτω δεξί τμήμα της κοιλιάς μπορεί να αισθανθεί ο επαξείδης αδένας που έχει διευρυνθεί, με πίεση, συχνά υποψιάζονται για επιταχυνόμενη αμυγδαλίτιδα και εκτελούν χειρουργική επέμβαση.

　　Η φυματίωση της κοιλιακής μεμβράνης προκαλείται από την λοίμωξη του Mycobacterium tuberculosis. Για την πρόληψη της φυματίωσης της κοιλιακής μεμβράνης, η κύρια είναι η ενεργή πρόληψη της φυματίωσης του πνεύμονα και του εντέρου, και πρέπει να δοθεί προσοχή στη διατροφή και τη διατροφή.

　　Η διάγνωση της φυματίωσης της κοιλιακής μεμβράνης απαιτεί πέρα από τα συμπτώματα και τα σημεία, και είναι απαραίτητη η εργαστηριακή εξέταση και η βοηθητική εξέταση. Οι κύριες μεθόδους εξέτασης είναι οι εξής:
　　1、ταχύτητα της αιμορραγίας των ερυθρών αιμοσφαιρίων
　　Πολλά επιταχύνονται, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένας από τους δείκτες της στάθμης της δραστηριότητας της φυματίωσης.
　　2、ακτινογραφία αίματος
　　Ο αριθμός των λευκοκυττάρων είναι φυσιολογικός, οι λεμφοκύτταρα αυξάνονται; Η αιμοσφαιρίνη είναι ελαφρώς μειωμένη.
　　3Τεστ της φυματίωσης
　　Τεστ της φυματίωσης1：10000 δοκιμή έχει θετικό αποτέλεσμα, έχει αξία αναφοράς.
　　4、περιτοναϊκή ακτινογραφία
　　Οι λεμφαδένες του περιτοναίου, ειδικά το τέλος του ιλεού, έχουν διασπαρμένες σκιάσεις καalcifications.
　　5、ραδιογραφία με σιδηρό
　　Αν συνδυαστεί με την κοιλιακή φυματίωση, μπορεί να δείξει ταχύτερη κίνηση του εντέρου, η περιοχή της λοίμωξης συρρικνώνεται και η πλήρωση δεν είναι καλή. Όταν η λοίμωξη επηρεάζει το μικρό έντερο, η πλήρωση μπορεί να είναι ερεθιστική, η κίνηση του μικρού εντέρου ενισχύεται και μπορεί να εμφανιστεί φαινόμενο στενότητας.
　　6、θώρακας
　　Μπορεί να ανακαλύψει την πηγή της φυματίωσης στον πνεύμονα.
　　7、χρωματογραφία και καλλιέργεια
　　Η εύρεση των ακατάλληλων βακτηρίων στη υγρά της μεμβράνης είναι ένα σημαντικό μέσο για τη διάγνωση της φυματίωσης, αλλά η επίδειξη είναι χαμηλή, μόνο20％～30％.

　　Οι ασθενείς με φυματίωση της κοιλιακής μεμβράνης πρέπει να τρώνε τρόφιμα πλούσια σε πρωτεΐνες και βιταμίνες; Πρέπει να τρώνε τρόφιμα που προωθούν την καθαριστική διαδικασία; Αποφεύγουν τα λιπαρά, τα αλμυρά και τα ερεθιστικά τρόφιμα; Αποφεύγουν τα τρόφιμα που προκαλούν φούσκωμα; Αποφεύγουν τα τρόφιμα με μακρά κίτρινη ίνα;

　　Η λεμφαδένωσις της κοιλιακής μεμβράνης της φυματίωσης πρέπει να προσέχει τη διατροφή, να τρώει τρόφιμα πλούσια σε πρωτεΐνες, βιταμίνες και χαλκό. Η θεραπεία με αντιφυματίωση, η μέθοδος είναι基本上 η ίδια με τη φυματίωση της κοιλιακής μεμβράνης, η διάρκεια της θεραπείας1～1Μισό έτος. Η επέκταση των λεμφαδένων πιέζει τα εσωτερικά όργανα της κοιλιάς και προκαλεί τα ανάλογα συμπτώματα. Όταν η θεραπεία της ιατρικής είναι ανεπαρκής, μπορεί να ληφθεί υπόψη η χειρουργική επέμβαση για την απελευθέρωση της πίεσης. Οι λεμφαδένες που δεν προκαλούν πιέσεις δεν χρειάζεται να χειριστούν γενικά.